تک بیتی های ناب

بيدل :

سنگِ راه خود شمارد كعبه و بتخانه را       هر كه چون بيدل طواف گوشه دلها كند

بيدل :

سوختم از برق نيرنگ برهمن زاده‌اي       كز رميدن وا كند آغوش و گويد رام رام

بيدل :

سيلاب سر شكم همه گر يك مژه بالد       تا خانه خورشيد، خطر داشته باشد

شيخ بهائي :

سينه گر خالي ز معشوقي بُوَد       سينه نبْوَد، كهنه صندوقي بُوَد

بهادر يگانه :

سينه‌ي من گور عشق و آرزوها بود و من       زنده بودم روزگاري، در مزار خويشتن

تسلي شيرازي :

شايد كه گفتگوي تو باشد، در آن ميان       هر قصه‌اي كه هست به عالم، شنيدني‌ست

بيدل :

شب از رويت سخنهاي بهار اندوده مي‌گفتم       ز گيسو هر كه مي‌پرسيد، مشك سوده مي‌گفتم

فرخي يزدي :

شب چو در بستم و، مست از مي نابش كردم       ماه اگر حلقه بدر كوفت، جوابش كردم

بيدل :

شب چو شمعم وعده ديدار در آتش نشاند       تا سحر آيينه از خاكسترم گل كرد و ريخت

سعدي :

شب فراق نداند كه تا سحر چند است       مگر كسي كه به زندان عشق دربند است

بيدل :

شب وصل است، كنون دامن او محكم دار       پاس ناموس ادب وقت دگر خواهي داشت

بيدل :

شبنم در اين بهار، دليل نشاط نيست       صبحي است كز وداع چمن گريه مي‌كند

باقر عليشاه :

شد زنده‌ي ابد، به جهان كشته‌ي غمت       جا نداده‌ي تو را، به مسيحا چه احتياج؟