بيدل :

گويند بهشت است همان راحت جاويد       جايي كه به داغي نتپد دل، چه مقام است


بيدل :

ما را نمي‌توان يافت بيرون از اين دو عبرت       يا ناقص الكماليم، يا كامل القصوريم


بيدل :

ما و سحر از يك جگر چاك دميديم       آهي نكشيديم كه نگرفت جهان را


بيدل :

مپسند كه امروز من گمشده فرصت       در كشمكش وعده فرداي تو افتم


بيدل :

مرا سنجيدگي ايمن ز تشويش هوس دارد       ز دام بال و پر فارغ چو شاهين ترازويم


بيدل :

مرده را بهر چه مي‌پوشند چشم؟ آگاه باش       خاك، خلوتگاه اسرار است و ما نامحرميم


بيدل :

مرديم و همچنان خم و پيچ هوس به جاست       از سوختن نرفت برون، تاب ريسمان


بيدل :

مرگ مي‌خندد به فهم غافل من تا ابد       بي تو گر يك لحظه خود را زنده باور مي‌كنم